Moja mgła

Nikt z nas nie zdaje sobie sprawy kiedy zaczyna się w naszym życiu mgła, nie jesteśmy świadomi kiedy w nią wchodzimy ja też nie byłam. Wkraczała w moje życie bardzo powoli tak by nikt nie mógł jej zauważyć. Brak wsparcia osoby w którą byłam w związku która rzekomo mnie kochał przyrzekł i przed bogiem że będzie zawsze moim wsparciem wepchnął mnie w nią, czy mam  o to pretensje ? Nie i nigdy nie będę. Wielokrotnie zauważyłam że jest coś nie tak że trzeba odejść, ale jak większości z nas uczą w domach nie wynosi tego co jest w czterech ścianach, nikt nie powinien wiedzieć powinnaś sobie poradzić, czy co ludzie powiedzą? Tak przypuszczam że wiele osób z nas to słyszałało …. Teraz wiem bla bla a gdzie w tym wszystkim ja i moje uczucia, gdzie w tym wszystkim ja i moje poglądy  i podejście do życia? Zdeptane, zaślepione nie ważne, bo co ludzie powiedzą?

Długo czekałam by mieć odwagę decydować o sobie by nie pozwalać zakładać sobie  klapek na oczy że nic nie jestem warta sama, że sobie nie poradzę, że nikt mnie nie będzie chciał. Kiedy się zdecydowałam po śmierci mojej ukochanej mamy, kiedy myślałam że mam depresję … Zaczęłam szukać pomocy bo nie miałam siły, przez terapię z psychologiem okazało się że to nie z powodu mamy moje samopoczucie się pogarsza, to nie przez to że odeszła że straciłam osobę która pomagała mi kiedy nie miałam siły zająć się dziećmi i padałam. Jej śmierć była początkiem otwierania mi oczu co tak naprawde w moim życiu się dzieje a raczej wegetacji jaką miałam. Przez wiele rozmów i spotkań uświadomiono mi że jest wiele sposobów znęcania się. Tak do tej pory niektóre jeszcze do mnie nie dotarły. Niektóre są mało widoczne a inne bardzo wyraźne, niektórych nie jesteśmy świadomi a niektórych wręcz przeciwnie. Mój mąż sam nie był częściowo świadomy że to robił bo skąd? Ale wiem jedno dziś jeżeli los postawi mi na drodze osobę którą będę chciała iść przez życie musi być moim wsparciem jak ja jej. Że miłość nie działa w jedną stronę i powoduje że jedna osoba ma zrezygnować z siebie dla drugiej ale szukania wspólnych celów i kompromisów. 

    Ja w bardzo dziwny sposób zdecydowałam się na odejście od męża… po śmierci mojej mamy rok później odszedł mój tata, łaczyła nas nietypowa więź mało żesmy że sobą rozmawiali ale milczenie w pokoju kiedy siedzieliśmy razem było czymś więcej niż słowa, wiedziałam wszystko co chce mi powiedzieć jak i on. Odejście jego wepchnęło mnie całkiem w głęboką mgłę, stałam się robotem wykonując codzienne rzeczy schematycznie bo tak trzeba. Jedynym odbiciem była terapia na którą chodziłam nie tylko ja ale także moje dzieci. Pewnego dnia po terapii mojego syna pani psycholog zawołała mnie do gabinetu i powiedziała mi najważniejszą rzecz którą dała mi kopa że to już czas odejść. Jakie to słowa ? Mój syn powiedział za co zapamiętam do końca życia “ bo mama jest szczęśliwa i się uśmiecha jak taty nie ma obok … “ . Tak moim życiem są moje dzieci. 

    Więc zdecydowałam się na rozwód, przez to że mój były mąż wpajał mi przez lata że nie jestem niczego warta i głupia , spotykając człowieka na drodze który się mną zainteresował pokazał mi że można się przytulić i pożalić wpakowałam się z związek nie widząc wielu rzeczy, które nie dostawałam i nie czułam w małżeństwie……...

O jakim artykule wspominam w wcześniejszym poście “okno życia “ wywołuje wiele kontrowersji w ludziach i publikowanie o dzieciach które tam trafiają. Mimo wszystko co ludzie piszą że nie powinno się tego nagłaśniać że dziecko tam trafiło, ja osobiście jestem wdzięczna że tak właśnie jest że są one nagłaśniane dzięki właśnie takiemu komunikatu wiedziałam co stało się z moim dzieckiem, że jest całe, że nic mu nie jest. Kocham swojego syna bardzo mocno ale sytuacja jaka zdarzyła się w aktualnym momencie kiedy się urodził zaważyła na tym że najlepszą alternatywą jaką znalazłam by był zdrowy, by nic mu się nie stało było właśnie takie “okno życia”. Tak jestem mamą która nie miała wyjścia i włożyła swoje dziecko. Czy żałuję hmmm… z perspektywy czasu “każdy medal ma dwie strony” z jednej tak bo czas na odzyskiwanie jego by mógł wrócić do domu to katorga, błaganie i wielka strata czasu które mogliśmy spędzić razem, które tak naprawde sama przez podjęte decyzje sama sobie odebrałam. Lecz z drugiej strony nie poznałabym wielu osób które pomogły mi się podnieść wiele rzeczy zrozumieć i uświadomić. Trafiłam na bardzo wspaniałe osoby które udzieliły mi pomocy i przy odzyskiwaniu syna ale i pozbieraniu w całość mojego prywatnego życia więc jeżeli ktoś się mnie kiedyś zapyta czy żałuję odpowiem z czystym sumieniem nie wiem i nie jestem w stanie tego rozważyć. Jestem z jednej strony wdzięczna losowi że tak pokierował mi moim życiem. A jak wygląda “okno życia” od podszewki hmmm… uczucie jakie człowiekowi towarzyszy… Ciężko opisać Pamiętam jedno stałam i płakałam, a synowi obiecałam że go znajdę że nie ważne gdzie będzie wróci do domu i z tego jestem dumna dotrzymałam słowa walczyłam. Nigdy więcej nie stanę przed tym oknem dźwięk otwarcia drzwiczek do tej pory pamiętam sekundy na widok własnego dziecka … gdy nie wiesz kiedy go znowu zobaczysz jest straszny. Musisz odejść bo za moment będzie policja gdyż jest z automatu powiadamiana o otwarciu drzwi. Ale dziękuję bardzo za właśnie taki komunikat w prasie że dziecko, które jest pozostawione że nic mu nie jest, że jest z nim wszystko w porządku właśnie dzięki takiemu komunikatowi wiedziałam gdzie iść do kogo się zgłosić by mój syn wrócił do domu by był z nami. Po przeczytaniu właśnie takiego komunikatu o moim synu było mi łatwiej z rozłąką kiedy właśnie dostałam pewność że nic mu nie jest.  Na sercu ciężko, ale jednak wiedząc że kruszynka jest cała i zdrowa jest jednak łatwiej człowiek się tak nie obwinia. Potem z czasem wytłumaczono mi że to nie słabość gdy człowiek włoży tam właśnie dziecko ale bardzo duża siła odwagi by umieć się z dzieckiem rozstać po to by było zdrowe i bezpieczne. Po to by dać mu to co nie można mu ofiarować w danym momencie. Ale też jestem wdzięczna że mój syn jest w domu że mógł do niego wrócić że jest z nami że jesteśmy cała 4 ja i moje najukochańsze 3 cuda świata…. 

Długo się zastanawiałam czy założyć bloga, wolałam pisać na kartce i po wylaniu wszystkiego co mnie boli lub co przeżywam niszczyć ja i wyrzucać do śmieci. Lecz chyba dorosłam do tego by wejść na poziom pisania i tego nie niszczyć zostawić. Co mnie do tego skłoniło parę przeżyć,  osób i sytuacji z mojego własnego życia. Dziękuję osobie bardzo wyjątkowej która dała mi kopa ;) by zacząć oraz artykułowi który dziś przeczytałam i fali hejtu jaki pod nim znalazłam. Dlaczego "moja mgła" ? Bardzo proste choć długo się zastanawiałam nad zatytułowanym. Każdy z nas idąc drogą życia trafia czasem na mgłę i nie wie jak z niej wyjść. Czasem w niej błądzimy bardzo długo, a czasem spotykamy w niej osoby które małymi krokami pomagają nam z niej wyjść. Ja w swoją mgłę trafiłam dobre parę lat temu i długo w niej błądziłam  nie zdając sobie z tego sprawy. Czasami bywają sytuacje w których mgła mnie próbuje z powrotem pochłonąć, ale walczę dzielnie stoję bo mam dla kogo. Bo moje życie jest warte by mogło biec do przodu do szczęścia i spełnienia własnych marzeń oraz marzeń moich dzieci. Tak jestem mamą wspaniałej trójki. Każdy z nich jest inny, każdy z nich jest wyjątkowy każdy z ich nauczył mnie czegoś innego i zresztą nadal uczy. Są moją największą siłą. Siłą która warta jest wszystkich poświęceń i każdej drogi do przejścia. O czym będzie mój blog ? Dokładnie o tym jak jest zatytułowany "moja mgła" . To co sprawiło i to co przeżyłam by znaleźć się w miejscu w którym jestem. Jestem z siebie dumna . Jestem wartościowym człowiekiem, tak samo jak ty i nie ważne w którym momencie swojego życia jesteś czy na jakim niebezpiecznym zakręcie stoisz nigdy ale to nigdy nie przestań wierzyć w siebie. Bo to ważne, przekonałam się na sobie , wiem że czasem to co niektórzy mówią do nas strasznie boli zabierają nam więcej niż są sami świadomi. Czasami nawet ostatni oddech normalności czy rzeczywistości ale trzeba pamiętać że najważniejsze by wierzyć w siebie by iść a nie dać się wciągnąć w mgłę która pochłania w całości i zatraca....